Szanowni Państwo
NOWA oficjalna strona internetowa Kampinoskiego Parku Narodowego została uruchomiona pod adresem:

 

https://kampn.gov.pl

 

Obecna strona będzie funkcjonować pod starym adresem, lecz nie będą pojawiać się na niej nowe informacje,
a obecnie na niej zawarte nie będą już aktualizowane.


 

Nową stronę wydano w ramach Projektu POIS.02.04.00-00-0001/15 „Promocja Parków Narodowych jako marki”
współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014-2020

 

 

 

b_200_150_16777215_00___images_news_2018_IMG_7517.JPGKampinoski Park Narodowy jest drugim co do wielkości, a zarazem jedynym na Mazowszu parkiem narodowym w Polsce.  Obszar parku to pozostałość rozległych, pierwotnych puszcz, które porastały w przeszłości Mazowsze. Obecnie lasy na terenie parku zajmują około 73% powierzchni. Głównym gatunkiem drzew jest sosna, a dominujące zbiorowiska leśne to bory. Stosunkowo dużą powierzchnię zajmują również olsy. Niezwykle istotne są badania naukowe prowadzone w lasach Puszczy Kampinoskiej. Ich historia się początków XX wieku, a pionierami w tej dziedzinie z całą pewnością byli prof. Jadwiga z Kaczorowskich Kobendzina i prof. Roman Kobendza. Dzięki badaniom naukowym poznajemy strukturę i funkcjonowanie układów ekologicznych oraz możemy efektywnie planować działania ochronne i monitorować ich skutki w ekosystemach leśnych.

W roku 2017, dzięki wsparciu finansowemu Funduszu Leśnego w najstarszych lasach Puszczy Kampinoskiej, w tym w borach sosnowych zrealizowano sześć tematów badawczych:

-          Ocena stopnia naturalności wybranych drzewostanów  Kampinoskiego Parku Narodowego w oparciu o faunę chrząszczy saproksylicznych
-          Rola łosia w kształtowaniu leśnej fauny koprofagów
-          Rośliniarki (Hymenoptera: Symphyta) Kampinoskiego Parku Narodowego
-          Właściwości fizyczne, chemiczne gleb, różnorodność roślin, grzybów, mikrofauny na pożarzysku w Palmirach w Kampinoskim Parku Narodowym
-          Wybiórczość środowiskowa, zagęszczenie i sukces lęgowy ptaków szponiastych, bociana czarnego i kruka w Kampinoskim Parku Narodowym
-          Charakterystyka genetyczna drzewostanów z sosną zwyczajną (Pinus sylvestris) w Kampinoskim Parku Narodowym

b_200_150_16777215_00___images_ggawa.JPGNadszedł czas podsumowań związanych z występowaniem i liczebnością ptaków w roku 2017. To był ciekawy rok, obfitujący w obserwacje zarówno gatunków puszczańskich, jak i tych preferujących tereny otwarte. Wysoki poziom wód gruntowych utrzymujący się wiosną i latem na zdecydowanej większości łąk, pozwolił wyprowadzić lęgi zarówno łabędziom niemym, jak i gęgawom, których z roku na rok jest na terenie parku coraz więcej. Jeszcze kilka lat temu (rok 2009, 2010) każda obserwacja gęgawy była sensacją. Pierwsze pary lęgowe tej gęsi pojawiły się w najbardziej odludnych obszarach parku, jednak każdego roku gęgaw przybywało. Rok 2011 był rokiem przełomowym, gdy par lęgowych pojawiło się nagle kilka, tego roku poziom wód na łąkach był bardzo wysoki, ze względu na stan powodziowy Wisły i silne opady deszczu. W lata suszy gęgawy obserwujemy mniej, jednak zawsze kilka par utrzymuje się w stałych miejscach, chociaż w takie suche lata rzadko wyprowadzają lęgi.

Czytaj więcej...

b_200_150_16777215_00___images_w-przyrodzie_wtyk2.jpgWtyk amerykański (Leptoglossus occidentalis) to gatunek pluskwiaka różnoskrzydłego z rodziny wtykowatych (Coreidae) naturalnie występujący w Ameryce Północnej. W swoim naturalnym środowisku jest uważany za szkodnika drzew iglastych.

Czytaj więcej...

b_200_150_16777215_00___images_w-przyrodzie_zniczek_2.jpg

W ostatnich latach nastąpiły wyraźne zmiany w liczebności niektórych gatunków związanych z lasami. Na terenie parku wyjątkowo rzadkie stwierdzenia zniczka, gatunku ściśle związanego u nas ze świerkami, od 2015 roku przerodziły się w regularne obserwacje tych ptaków w każdym miejscu, gdzie świerki tworzą niewielkie zwarte obszary starszych drzew. Zniczek (Regulus ignicapilla) to nie jedyny gatunek który kojarzy nam się raczej z lasami świerkowymi i terenami borealnymi Polski. Rokrocznie na terenie parku obserwuje się pojedyncze orzechówki, zarówno w okresie późnego lata jak i wiosną oraz krzyżodzioby świerkowe, także śpiewające samce w okresie wiosennym. Na terenie Kampinoskiego PN świerków jest bardzo mało, tworzą one jednak zwarte kępy, zdarzają się też pojedyncze duże drzewa.

Czytaj więcej...

Derkacz
Derkacz

Właśnie podsumowaliśmy kolejny rok monitoringu derkacza, poniżej kilka informacji na ten temat.

Derkacz Crex crex to ptak prowadzący skryty tryb życia i trudny w obserwacji. Przypomina wyglądem smukłego kuraka, ma silny dziób i sprawnie przemieszcza się po ziemi pomiędzy roślinnością. Bytuje wyłącznie na terenach otwartych: łąkach, turzycowiskach, brzegach cieków wodnych. Za dnia jest bardzo cichy, w niektórych okresach godowych samiec może z rzadka odzywać się o poranku i za dnia, jednak zazwyczaj nie mamy możliwości jego zobaczenia czy usłyszenia. Sytuacja zmienia się w nocy, kiedy derkacze zaczynają nawoływać głosami godowymi. Jest to ostre , chrapliwe i bardzo charakterystyczne krek, krek…., słyszane bardzo dobrze z odległości do pół kilometra i więcej. Dzięki znajomości tego nocnego głosu można precyzyjnie namierzyć samca derkacza i zanotować jego obecność. W monitoringu derkacza stosuje się zatem nasłuchy nocne i notuje odzywające samce. Nasłuchy nocne przeprowadza się w pierwszych dniach czerwca oraz ponownie na przełomie czerwca i lipca. Wynika to z faktu, że samce derkacza po odbyciu pierwszych lęgów, często przemieszczają się w inne rejony i w nowych miejscach podchodzą do drugiego lęgu. Słyszane w początkach czerwca oraz w lipcu derkacze nie koniecznie muszą być tymi samymi osobnikami. Kampinoski Park Narodowy stanowi swoistą enklawę w silnie zurbanizowanym i objętym intensywną gospodarką rejonie centralnej Polski. Zagęszczenie derkacza w KPN jest nieznacznie wyższe od średniej krajowej.

Czytaj więcej...

Zwykle takie pytanie nie zaprząta nas zbyt poważnie. Dobra kolacja to np. kajzerka z masłem i plasterkiem wędliny lub sera. Gdy planujemy zjeść ją na dworze wkładamy taką kanapkę w woreczek foliowy.

Czytaj więcej...

Rano 4 kwietnia 2017 r. jeden z pracowników parku sfilmował ciekawe zachowanie łosia.

b_200_150_16777215_00___images_news_2017_skoczogonek_1.jpg

Na przełomie stycznia i lutego w lasach Kampinoskiego Parku Narodowego można oglądać niezwykłe zjawisko – na śniegu pojawiają się małe czarne, skaczące owady przypominające pchły. Jest to masowy pojaw skoczogonków na śniegu. Te niewielkie (około 1 mm długości) owady często pokrywają śnieg grubą warstwą. W dość ciepłe dni może ich być nawet kilka tysięcy na 1 metrze kwadratowym. Pomimo, że panują skrajne warunki dla większości owadów (temperatura poniżej zera), skoczogonki są aktywne i podskakują po śniegu. Do skakania służą im specjalne widełki na spodzie ciała. Dzięki nim mogą skakać nawet na kilka centymetrów w górę – dla porównania to tak jakby człowiek jednym susem przeskoczył Pałac Kultury i Nauki w Warszawie.
Aby je zobaczyć należy wybrać się w słoneczny dzień i szukać ich na śniegu w miejscach nasłonecznionych, często przy krzewach lub pniach drzew.

Czytaj więcej...

b_200_150_16777215_00___images_nauka_tanczace_sosny_2_-_tyburski.jpgKształtowanie się lasów w Puszczy Kampinoskiej to wiele skomplikowanych zależności ekologicznych. Naturalne czynniki i działalność człowieka, czasami przyczyniają się do stworzenia nietypowych form drzew. Jednym z przykładów jest kształt sosen, rosnących w „Tańczącym Borze". Charakteryzują się one oryginalnym kolankowym kształtem pnia wygiętego tuż nad powierzchnią gruntu (w części odziomkowej).

Czytaj więcej...

 

Skorek
Skorek

Wybierając się zimą do lasu lub parku przyrodnik nastawia się, czy że może uda mu się zobaczyć jakieś ciekawe ptaki lub ssaki o zimowej aktywności. Z chęcią patrzymy w górę na korony drzew, gdzie uwijają się stada jemiołuszek lub gili, a po śniegu baraszkują gronostaje lub wydry. Jednak mało kto patrzy pod nogi – no bo i po co? Cóż ciekawego można znaleźć na śniegu. A właśnie tutaj, w tych niesprzyjających warunkach żyje wiele małych zwierzątek – owadów i pajęczaków. Naukowcy nazywają je odpowiednio krioentomofauną i krioarachnofauną. Spośród przedstawicieli tych przedziwnych zimowych stworzeń prawie wszystkie można obserwować w okresie od grudnia do marca – ale na pewno większości z nich nie zobaczymy w miesiącach letnich.

Czytaj więcej...

Projekty
NFOŚiGW - logo Wojewódzkie Fundusze Ochrony Środowiska - logo
Wojewódzkie Fundusze Ochrony Środowiska
Projekty finansowane z Unii Europejskiej Lasy Państwowe - logo