Kampinoski Park Narodowy położony jest w obrębie największego w Polsce węzła hydrologicznego. Północną granicę otuliny KPN stanowi Wisła, z wpadającymi do niej od północy: Narwia wraz z jej dopływami Wkrą i Bugiem, a od południa Bzurą, stanowiącą zachodnią granicę otuliny.

Współczesny układ hydrograficzny Puszczy Kampinoskiej jest wynikiem melioracji, które miały na celu udostępnienie bagien puszczańskich rolnictwu. Melioracje rozpoczęto w połowie XIX wieku, a zakończono w latach siedemdziesiątych XX wieku. Głównym ciekiem Puszczy Kampinoskiej jest kanał melioracyjny Łasica o długości około 35 km – prawobrzeżny dopływ Bzury. Zlewnia kanału Łasica obejmuję ponad 500km². Największymi kanałami wpadającymi do Łasicy są Zaborowski, Ł9 i Olszowiecki. Równolegle do Łasicy na północnej granicy parku znajduje się kanał Kromnowski.

Oprócz głównych kanałów na terenach bagiennych występuje siec drobnych cieków, czynnych w okresach wysokich stanów wód podziemnych. Do większych z nich nalezą: dopływy Kanału Zaborowskiego – Struga i Lipkowska Woda, ciek wypływający z bagien Cichowęża i przechodzący dalej w Kanał Łasicę – Wilcza Struga, ciek płynący przez bagna Krzywej Góry - Kacapski Kanał oraz płynący przez Rybitew bezimienny dopływ Kanału Kromnowskiego. Cieki te częściowo maja charakter naturalny, częściowo noszą cechy kanałów,, obecnie w wielu miejscach rozmytych.

Wody stojące na terenie parku to tylko niewielkie sztucznie powstałe stawy. Do bnajwiększych z nich należą: Jezioro Tomczyn – dawne stawy rybne, stawy w Narcie – dawne wyrobiska torfu oraz powstały w 2002 r. przy oczyszczalni ścieków zbiornik retencyjno-infiltrujący „Mokre Łąki”.

W północnej części otuliny na tarasach zalewowych Wisły znajduję się większe jeziora – starorzecza wiślane: jeziora Kiełpińskie, Dziekanowskie w rejonie Łomianek oraz Dolne i Górne w rejonie Kazunia, a także kilka mniejszych w okolicach Secymina.

Na obszarze Puszczy Kampinoskiej występuje jeden ciągły czwartorzędowy poziom wodonośny obejmujący piaski i żwiry tarasów zalewowych i nadzalewowych Wisły. Miąższość warstwy wodonośnej jest zróżnicowana i przeciętnie wynosi około 50 m. Głębokość występowania wód podziemnych waha się w ciągu roku. Na wiosnę na terenach bagiennych w wielu miejscach występują rozlewiska, jesienią woda opada i występuje na głębokości około 1-3m. Pod na pasach wydmowych głębokość do wód podziemnych jest uzależniona od ukształtowania powierzchni. W misach deflacyjnych znajduje się na głębokości 1- 3 metrów, a pod wydmami nawet do kilku metrów. Odpływ wód podziemnych skierowany jest na zachód i północny zachód. Zasilanie wód podziemnych odbywa się głównie na obszarach pasów wydmowych, natomiast drenaż na pasach bagiennych. Na mapach hydroizohips wyraźnie zaznacza się drenujący charakter kanałów, szczególnie kanału Łasica.